Empathie in plaats van verandering?

Dat een grote staatshervorming onbelangrijk zou zijn, is al een tijdlang het nieuwe discours van een groep Vlaamse intellectuelen, journalisten, professoren en politici.

Dat men zich nu eens bezighoudt met de ware problemen, nietwaar? Het refrein klinkt inmiddels bekend. Tussendoor zijn er de voortdurende verklaringen van een deel van de Vlaamse intellectuelen die altijd zo geroerd worden door de solidariteit. Daar past natuurlijk geen staatshervorming in en al helemaal geen verandering die het accent zou leggen op responsabilisering van gewesten en gemeenschappen. Terwijl de verdedigers van de nationale solidariteit schreeuwen dat ze in de verdrukking komen, lopen de krantenkolommen vol met hun meningen.

Maar goed, soms zijn er ook plezante voorstellen. Zoals dat van oud-journalist Walter Zinzen (DS 23 mei), die alles verwacht van een referendum in de faciliteitengemeenten. Een soort wondermiddel om de splitsing van BHV aanvaardbaar te maken. Al is het natuurlijk duidelijk dat de ware Vlaamse intellectuelen tegen die splitsing zijn. Maar kom, er blijkt toch niets aan te doen. Een referendum in de faciliteitengemeenten is helemaal geen origineel voorstel. Het is dikwijls gelanceerd door de meest radicale francofonen als een prachtige mogelijkheid voor de uitbreiding van Brussel. Walter Zinzen stelt het voor als dé oplossing. Daarna zal immers de pacificatie intreden en is het gedaan met al die communautaire zever.

Los van de bedenking dat er een grondwettelijk probleem is en je geen grenzen van gewesten kunt wijzigen met een referendum (maar wie stoort zich nu aan de grondwet), is dat voorstel van een ontroerende naïviteit. Iets waarschijnlijker zou zijn dat een referendum een enorme 'boost' zou geven en inspiratie zou leveren aan Franstaligen tot ver buiten de faciliteitengemeenten. We voorspellen een schokgolfje met rimpelingen tot over de grenzen van Oost-Vlaanderen en Antwerpen.

De arme Franstalige medemens

Een andere reden waarom de staatshervorming niet meer belangrijk is, en zelfs te mijden, zou het gebrek aan 'empathie' voor de Franstalige medemens zijn. Die staatshervorming dient toch alleen om een rechts regime te kunnen vestigen, of niet? En niet alleen in Vlaanderen, maar zelfs in heel België! De vrees voor verarming is echt. Je moet daar alleen een beetje empathie voor hebben. Wat medeleven. In die zin is Elio Di Rupo ook voor de linkse Vlamingen de enige redding tegen een hardvochtig rechts regime. Uiteraard past in die redenering geen enkele responsabilisering en dus ook geen grondige staatshervorming. Integendeel, we moeten begrip tonen voor de vrees van alle Franstaligen voor de dreigende verarming, die de Vlaamse arroganten hen willen opleggen. Elio steunen en nog wat meer solidair zijn, dat is de boodschap tegen de verrechtsing.

Dit soort oproepen zal men de komende weken nog vaker horen, tot er een regering gevormd is met alle traditionele partijen. Vanzelfsprekend zonder de N-VA. Dan pas zal de dreigende verarming afgewend zijn. De Vlaming mag zich door dit discours, waarin sommige liberalen en linkse intellectuelen elkaar wonderwel vinden, niet laten provoceren. Laat ze maar doen. Dit werkt niet meer, maar het maakt duidelijk waarover het gaat. De gewone Vlaming is met andere dingen bezig dan de kosmopolitische intellectuelen, die geen enkele moeite hebben om morgen hun leven in het Frans of het Engels te leiden - als ze dat vandaag al niet doen. Ze zeggen tegen 'de kleine Vlaming' dat die een beetje meer empathie moet koesteren, wat meer solidair moet zijn met een dominante taal en cultuur, die al hele gebieden in Vlaams-Brabant heeft ingepalmd. Dit deel van de Vlaamse intelligentsia is totaal verwijderd van de dagelijkse realiteit waarin gewone Vlaamse mensen leven. Dit heeft niets met progressiviteit te maken, maar alles met wereldvreemdheid.

Ober, doe ze nog eens vol. Met meer Brussel, meer Frans in Vlaamse gemeenten en meer transfers!